Nieuwsgierig?

Een heerlijk gevoel: nieuwsgierig zijn!

Volgens Wikipedia: ‘Nieuwsgierigheid is een natuurlijk onderzoekend gedrag dat voorkomt bij de mens en vele andere diersoorten en is het emotionele aspect van levende wezens dat leidt tot verkenning, onderzoek en leren. Met de term nieuwsgierigheid kan zowel het gedrag als ook de onderliggende emotie worden bedoeld.

Het tegenovergestelde aan nieuwsgierigheid is neofobie, ofwel angst voor alles wat nieuw of onbekend is’.

Nu is het mijn uitdaging hoe ik jou, als lezer nieuwsgierig kan maken. Of nog nieuwsgieriger, want misschien ben je al flink nieuwsgierig.

In elk geval ben ik zelf behoorlijk nieuwsgierig. Niet in de zin van nieuwsgierig Aagje en dat ik alles over van alles wil weten. Nee, de buitenkant van het leven boeit me nog weinig. Ik ben vooral nieuwsgierig naar mezelf. Naar hoe ik reageer op zaken, wat me raakt, emotioneel maakt (of juist niet), hoe ik nog meer over de wonderlijke wereld van ‘leven’ kan ontdekken. Maar ook over de wereld van mijn dromen en de wonderlijk rake betekenissen van die dromen voor mijn ‘echte’ leven. Of is dat echte leven ook gewoon slechts een droom?

Zo droomde ik afgelopen nacht dat ik een soort Louis d”Or prijs kreeg (ze trokken die vergelijking) maar dan voor de manier waarop ik in het leven sta en dat uitdraag. In mijn droom had ik net een nieuwe baan gekregen en mijn nieuwe collega’s waren erbij. Ik sla er Wikipedia maar opnieuw op na. ‘De Louis d’Or is een gouden legpenning, die jaarlijks wordt uitgereikt naar het inzicht van een jury voor de meest indrukwekkende mannelijke, dragende acteursrol in het Nederlands theaterseizoen’. Nu ben ik geen man en ook geen acteur maar het publiek in mijn droom klapte luid voor me en ik dacht: “maar het is toch heel gewoon wat ik doe?” Het was me ook duidelijk. Het is gewoon, het is een rol die ik mag spelen, de tuinslang zijn en doorgeven wat ik zelf geleerd en ervaren heb. En dat te delen, met jou bijvoorbeeld.

Grappig, dat is nu de hele crux! Volgende week woensdag 1 oktober start ik, samen met 2 bondgenoten, een nieuw bedrijfje. We gaan eerst even opstarten, er is heel veel te regelen voor we echt de wereld in kunnen gaan. Maar we GAAN de wereld in!

Heb ik je al een beetje nieuwsgierig kunnen maken?

Liefs

Philo

PS. En natuurlijk horen daar ook weer mooi rood gelakte nagels bij. Dat heb ik vanochtend als allereerste laten doen.    WORDT VERVOLGD>>

Ping of Pong?

Het leven is dualiteit. Voor- en tegenwind (willen we niet maar daar word je wel sterker van!, mooi en lelijk, leuk en niet leuk, angst en vreugde, ziekte en gezondheid. Kortom: zwart en wit en soms een beetje grijs. Het is PING en PONG.

PING is als ik me identificeer met die dualiteit. Ik heb er een mening over, ik voel verzet, ik wil de emotie niet die opkomt (althans, de negatieve emoties niet want de positieve mogen blijven). Ik voel wel of geen verbinding met anderen, maar vanuit het perspectief van ik, vanuit belangen.

PONG is als ik, (nouja ik?) kijk vanuit het perspectief van de achtergrond, de stilte, onaangedaan bewustzijn, de ruimte waarin alles plaatsvindt. Niets willen veranderen, in overgave, humble (zie eerder blog: ‘mooi woord humble’).

PING is:

• onrust (ook super gelukkig zijn is in essentie onrust)
• is een rollercoaster aan emoties en gevoelens
• is een warrig hoofd vol gedachten
• Is (ver)oordelen
• is een lichaam vol gedoe (kwaaltjes, energiek, moe, verlangens)

PONG is:

• rust
• stil waarnemen van de film die zich afspeelt en waarin Philo 24/7 aanwezig is
• Is verbondenheid
• Is super gelukkig zijn (maar in een vibrerende, fascinerende energie
• Is in awe zijn (ook zo’n mooi woord) om deel te mogen nemen aan het spel dat ‘leven’ heet

Wat wil jij? PING of PONG?

Liefs

Philo

OOK!

Iedereen wil gehoord worden. Of het nu is dat je collega’s naar je luisteren, je partner, familie, vrienden, vriendinnen… We voelen ons niet tevreden als we weliswaar praten maar we willen graag interactie. Echte aandacht. Geen monoloog terug maar een dialoog. Hoe vaak doe je dat? Een dialoog voeren? Echt ingaan op wat de ander zegt voordat je met je eigen verhaal komt omdat jij ook iets dergelijks hebt meegemaakt. Oh, oh, oh wat is het moeilijk om onze mond te houden. En daar gaan we weer…. We praten wel maar luisteren niet. Ik net zo goed niet als jij.

Het heeft allemaal met ontwikkeling van ons bewustzijn te maken. Voelen we ons echt verbonden met de ander of vooral met onszelf? Zijn we aparte golfjes in de oceaan van het leven of zijn we de oceaan zelf?

Malou en Diano waren in gesprek, in interactie met elkaar. Miko zat erbij in zijn stoeltje. Opeens, midden in het gesprek tussen Malou en Diano zei Miko opeens luid en duidelijk: ‘OOK!’ Diano en Malou keken stomverbaasd naar Miko en toen naar elkaar. Diano schaterde: ‘Baby ook!’.

Ja, Miko, 4 maanden jong sprak en zei OOK! Hoe duidelijk kan het zijn als je eerste woordje, terwijl de tijd nog niet rijp geacht wordt om te praten, luid en duidelijk OOK is?  Meedoen wil hij, erbij horen, aandacht.

Wat is OOK voor jou, voor mij?

Wanneer voel jij je genegeerd, niet gehoord, gezien? En ben je je dan bewust dat je in de rol van golfje kruipt met een eigen identiteit, wensen en verlangens? En niet langer de oceaan bent?

Kennelijk is de ik zich in Miko aan het ontvouwen. Hoe stevig zit deze in ons systeem geworteld, is ons fundament? De bron van afgescheiden zijn ook, van problemen. Daar heb je OOK weer….

Interessant?

Philo

26.280 uur

De zomer nadert zijn einde, bijna september. Hotel Hermans is gesloten voor dit seizoen. Gisteren vlogen onze laatste gasten uit.

Drie maanden waren het met een huis vol in- en uitvliegende logees, familie vooral maar ook af en toe erbij een one night stop van vrienden, vriendinnen. ‘Kan ik straks de stilte bij me houden?’ vroeg ik me begin juni af. Miko’s stilte? Nee, laat het duidelijk zijn. Zeker niet! Het merendeel van de tijd ging het weliswaar best goed, kon ik het schouwspel zien, de rollen die er gespeeld werden, mijn rol ook vooral. Maar met zekere regelmaat ging het ook even helemaal mis. ‘Dit ga ik niet volhouden’, dacht ik dan. De gasten waren lief, vrolijk, dankbaar, behulpzaam, geen kwaad woord over hen. Maar… ze namen nogal eens de stilte over en daar was ik niet steeds tegen opgewassen. En ook 24/7 mensen min of meer om je heen, voor ze zorgen, de boel laten draaien claimde.

Het ‘gewone’ leven werd deze drie maanden uitvergroot. De vele etentjes, koffie bijeenkomsten, borrels, theevisites, bezoekjes aan toeristisch Nederland. Gezellig ook, leuk, leerzaam. Maar ook veel praten over babbel de babbel, monologen vooral. En hoe vaak ruimde ik de vaatwasser uit? Of maakte ik wc’s schoon?

Hoe doen ze dat in landen waar je met je hele familie op een paar m2 woont, of als vluchteling in een kamp met soms duizenden anderen. Arme mensen, wat een leed! Terwijl de drukte me af en toe bijna opslokte was ik ook dankbaar. Dankbaar dat dit slechts tijdelijk zou zijn en het huis straks weer van onszelf.

Nu is het zover. De wasmachine draait haar laatste gasten wasgoed was. Ik voel de stilte weer. Alsof het huis zich ook al die maanden even teruggetrokken heeft en zich nu weer in haar volle rust laat zien. Stil, heerlijk!

Maar de uitvergroting van de afgelopen tijd laat me ook zien dat ik er niet klaar voor ben, niet klaar voor DAT!

What to do? Ik ben het boek Biografie van een yogi aan het lezen. Drie jaar intensief DAT doen streept weg tegen een miljoen gewone incarnatiejaren, een miljoen!! Dit nog een miljoen jaar meemaken? Nee, HELP!

Tegenover slechts drie jaar. Dat is 3 x 365 x 24 uur= 26.280 uur. Daar gaan nog de nodige uurtjes slaap af, een schrikkeldag erbij misschien…

Vandaag ben ik begonnen!

Dagdag

Philo

 

 

Uit welke hoek waait jouw wind?

Vandaag, nu, alleen maar genieten.

Ben wezen wandelen op het strand met Marike. Vriendin Marike ontmoette ik in Trinidad afgelopen voorjaar. Samen trokken we de bush in om die verrukkelijke cacaobonen te plukken. We aten de bonen vers, rauw uit de verpakking van moedertje natuur. Ik had al gehoord dat Trinidad cacao tot de beste, en duurste ter wereld behoort qua kwaliteit. 500 Gram chocolade voor 650 euro. Wie betaalt dat ervoor?

Marike was komen aanwaaien (lees fietsen) uit het Oosten van het land en landde een nachtje in Noordwijk, samen met vriendin Vera. En wat had ze meegenomen als dank voor onze gastvrijheid? Een brok, blok, knots van een stuk pure, pure Trini chocolade. Gemalen, geperst, gerold en gedaan van onze zelf geplukte bonen. Vol cacaoboter nog, vol anti oxidanten, vol spul dat endorfine aanmaakt. Een bommetje geluk dus!

Mmmm…..

Ik zwaaide ze later op de dag uit en kwam onze kuikens Esther en David tegen, scharrelend in de tuin. Wat worden ze groot! Ze zijn zo komisch met de pruik op de kop en gevederde poten. Dat is genieten!

Nu nog wat strijkgoed wegwerken. Vind ik leuk om te doen, ook genieten.

En straks werken. We zijn bezig een prachtig, mooi bedrijfje op te zetten. Wie ‘we’ zijn en wat ‘we’ gaan doen laat ik nog even aan je nieuwsgierigheid. Eerst moet de naam geregistreerd zijn. De url ligt al vast. Was vrij. De naam als merk trouwens ook. Ha fijn. Wist je dat er meer dan 5.5 miljoen url’s in Nederland geregistreerd zijn? Zie daar maar eens een originele tussen te vinden. Maar… het is ons gelukt. Kwam zo aanwaaien. Alles komt je aanwaaien. Je hoeft er niets voor te doen. Gebeurt allemaal vanzelf. Zo de wind waait, waait mijn jasje. Oud gezegde en niet voor niets.

Maar weerstand bieden tegen die wind, daar starten de problemen. Dat voelt als tegenwind en dat vinden we meestal niet fijn. Terwijl je van tegenwind alleen maar sterker wordt. Zeker als je fietst maar ook terwijl je door dit leven gaat.

Ik heb Marike en Vera als herinnering een indianensteen meegegeven. Gevonden op het Noordwijkse strand. Iets te zwaar om aan te komen waaien, wel aangespoeld. De ene streep staat symbool voor de weg door het leven, de weg naar jeZELF vinden.

Tja, beetje filosofische dag vandaag. Ga nu eerst maar even strijken…

Liefs

Philo

 

Ongevoelig, onverschillig? NEE! Gelukkig? JA!

“Hoe kan het dat je er, althans ogenschijnlijk niet onder lijdt?” “Waarom ben je rustig terwijl je in paniek zou moeten zijn?” “Heb jij dan geen nare gevoelens meer?” “Moest je dan niet huilen toen je kids weer naar Canada vertrokken?” “Ben jij dan niet bang voor… noem maar op. Bang voor armoede, een ongeluk, je kleinkinderen verliezen, ongeneeslijk ziek worden, geen werk meer, de hel op deze aarde, Ebola deze kant op komt…?”

Deze en andere vragen over mijn emotionele gesteldheid krijg ik met zekere regelmaat. En het antwoord? Eh…. nee. Ik ben niet bang. Soms trekt er een kleine rimpel door mijn lijf van ‘ongemak’. Even zenuwachtig, vaag ongerust, wat onbestemde spanning, een irritatiekrampje. Dat is het dan, meer niet. Gezien, doorzien, weg…

Ben ik ongevoelig? NEE!

Ben ik onverschillig? NEE!

Misschien ben ik gevoeliger dan ooit. Mijn intuïtie is sterk naar boven komen drijven. Prikkelt me om te doen wat goed voelt, te zeggen wat ik meen.

Heb ik het dan alleen maar makkelijk? Nee, zeker niet. Het leven daagt ook mij uit. Maar desondanks voel ik me goed en ook gelukkig ondanks de bommetjes die links en rechts van me ontploffen bij mensen die me dierbaar zijn.  Ziekte heel dicht bij me, relatieproblemen heel dicht bij me, angst heel dicht bij me, wanhoop heel dicht bij me. Ik voel mededogen, meeleven maar er is geen mee lijden. Wel rust en stilte in me.

Wil jij dit ook ervaren? Kom dan naar onze workshop ‘ de liefdevolle emotiekiller”. Dan leer je hoe je jouw emoties ‘anders’ kunt benaderen. Krijg je inzicht in de achterliggende oorzaken die ‘gezien’ willen worden. Door niet te vechten, niet te vluchten (gaan shoppen, glaasje wijn, filmpje pakken) maar er doorheen te gaan: voelen dus!

Start donderdagavond 2 oktober bij ons thuis van 20.00-22.15. uur. Kosten €100,-. Vier donderdagavonden (2,9, 16, 23 oktober)  met werkboekje. Aanmelden via philo@altijdgelukkig.nl

Liefs

Philo

Kotsmisselijk

Ben even niet aan een blog schrijven toegekomen want onze gast in huis pikt min of meer alle ruimte in. En dat is ook meteen de kern van de zaak maar dat had ik nog niet in de gaten. Maar nu… Zondagnacht werd ik wakker na een vol en druk weekend met gast en alles eromheen. Ik voelde me beroerd! Misselijk, enorm misselijk. Het voelde niet als voedselvergiftiging maar enfin, de boel kwam er toch uit. Het hielp niet. Ik bleef beroerd en heel erg misselijk. Ik lag in mijn bed, koorts erbij en ik was ziek, ziek, ziek.

Dat ging de nacht door, de dag door. Er was maar een wens: beter worden!

Ja, je hoort het wel eens zeggen. Zo in het dagelijks leven heb je misschien tientallen wensen maar als je ziek bent heb je er slechts een! Een virus had me te pakken. Ik had er niet om gevraagd, wist niet of er iets heerste maar het glipte bij me naar binnen. Koorts, kotsmisselijk, het hele lijf deed pijn, ziek.

Zo stil liggend in mijn bed drong de waarheid tot me door. Dit was het! Hans L. had ons zijn nieuwe boek opgestuurd, Rozengeur & prikkeldraad en hierin schreef hij over het virus dat je te pakken moet krijgen wil je doorgaan op dit paadje.

Dan heb je nog maar een wens: DAT! Zoals ik maar een wens had: beter worden. De parallel was me duidelijk en ook wel weer een soort grappig. Ik moest lachen ondanks dat ik me zo beroerd voelde. Dit moest het gevoel zijn. Niks nog een biertje om even te ontspannen, een feestje, een project uitwerken, kasten opruimen, nog meer logees, een wandelvakantie naar ergens… Eerst nog dit, dan naar daar. Het leidt af van dat, dat, dat!!!

Het was duidelijk maar ik had een griepvirus en geen virus van…dat! Of wel? Kon ik het een op het ander plakken door deze ervaring?

Het verlangen naar is er…

Liefs

Philo

P.s. En fijn, na dit inzicht verdwijnt het griepvirus net zo snel als het is gekomen 🙂

MH17

Heeft het zin gehad, die ramp? Veel Nederlanders waren en zijn geschokt over hetgeen gebeurde. Zoveel doden in een keer, zoveel verdriet.

Het werd uitvergroot want elke dag sterven er duizenden en duizenden mensen in de wereld onder ook extreme omstandigheden. Die, en hun verhalen blijven vrijwel anoniem. Halen misschien de plaatselijke pers.

Ik heb eerlijk gezegd met verbazing gekeken naar de gevolgen van dit ongeluk. Wat het deed met mensen. Het verbaasde me omdat het met mij niet méér raakte dan een willekeurige kop in een krant over het aantal doden in een oorlog, een natuurramp, een…. Ben ik ongevoelig, gevoelloos? Nee, zeker niet. Ik vind het verschrikkelijk voor de nabestaanden, dat verdriet gun je niemand.

En toch…

Er gebeurde dus tegelijkertijd iets heel moois. De ruwe dood van veel mensen bracht anderen opeens in beweging, riep diepe emoties op, verbondenheid, een bloemenzee, urenlang langs een snelweg gaan staan om een groet te brengen, uitingen van liefde, mededogen en respect.

Waarom deden ze dat? Dat is voor mij interessant. Riep het een universeel bewustzijn op van liefde en verbondenheid? Van meeleven en meebewegen?

Waarom gebeurt dat dan niet de hele dag, de hele week, het hele jaar? Is daar een ramp voor nodig?

Kan deze ramp een wake up call zijn om ‘anders’ naar het leven te gaan kijken? ‘Anders’ te gaan handelen, elke dag, elk uur, elke minuut.

NU?

Dan heeft het zin gehad!

Ik hoop het maar.

Liefs

Philo

 

 

 

Vreugde en verdriet

 

Margareth (een van onze kippen en vernoemd naar de moeder van schoonzoon David) was broeds en dus haalde Jan eieren die bevrucht waren (wij hebben geen haan) en legde die in haar nest. We wisten niet precies wie de vaders waren dus werd het spannend welke soort er tevoorschijn zou komen.

KIJK! Dit is ze. We noemen deze Esther naar de moeder van schoondochter Vanessa (op verzoek van Vanessa :)). De andere twee kuikens zijn nog naamloos. Misschien komen de drie resterende eieren ook nog uit. Slechts 21 dagen duurt het proces van uitbroeden. We stonden er allemaal omheen, om de kuikens. Ook onze gasten uit Canada, vertederd door dit nieuwe, jonge leven.

Emoties speelden ook op toen Pim belde omdat in zijn directe omgeving een drama had plaats gevonden wat het einde van een leven betekende. De scheidslijn is zo flinterdun tussen geluk en drama, tussen toekomst en voorbij, tussen lichte, luchtige, blije energie en verdriet, verbijstering en verslagenheid.

Het leven leeft en jij bent er getuige van. Geniet van de blije kanten en beleef ook de intensiteit van de niet blije kanten. want intensief zijn ze beiden. Je leeft dan even heel intens. Is daar geluk of drama voor nodig? Kun je elk moment deze intensiteit beleven?

Gisteravond stond ik te strijken, de shirts van David en ik was GELUKKIG. Grenzeloos gelukkig. Het borrelde zomaar in me op. Kwam het doordat ik door het strijken van zijn shirts me mijn verbinding met hem realiseerde? Het was er!  En even later opnieuw toen ik naar de prachtig bloeiende hortensia’s in de tuin keek. Een knalpalet van kleuren. Laat het je niet afpakken. Dat bewustzijn om te ervaren, voelen, beleven is er altijd, maar het zien? ZIEN? Echt zien?

Kijken dus!

liefs

Philo

 

Stilte voor de storm?

 

Die stilte was fijn maar lijkt even helemaal voorbij. Althans aan de buitenkant. Eerst landde een delegatie familie uit Australië in ons nest. Nu aangevuld met Karel, heerlijk even terug uit Canada. Volgende week komen er meer Canadezen. Schoondochter Vanessa, haar zussen en de vriend van een van hen. Ik ga opnieuw met een kar door de supermarkt in plaats van met het vertrouwde mandje. Drukte volop dus, ook gezelligheid volop.

Tegelijkertijd is het een uitdaging de stilte bij me te houden, Miko’s stilte. Wat bijzonder is dat ventje toch. Karel pikte het naadloos op.

Een storm van in- en uitvliegende gasten. Of gewoon stilte terwijl ze er zijn?

We gaan het zien, meemaken.

Liefs

Philo